Sprinters voor het wielrennen zijn voor mij wat de aanvallers voor het voetbal zijn: Ze spreken het meeste tot de verbeelding en krijgen het publiek op de banken. Wie geniet er nou niet van een fantastische eindsprint in de Tour de France? Erik Zabel, Mario Cipollini, Mark Cavendish en ga zo maar door. Het zijn de namen waar mensen de Tour voor aanzetten. Maar nu is de grote vraag, wie heeft zijn televisie ooit aangezet voor Marcel Wust?
Met de recente prestaties van Nairo Quintana in de Tour de France is nu ook de kans gekomen voor Dayer, het jongere broertje van de gevleugelde klimmer uit Colombia, om professioneel wielrenner te worden. De weg naar het professioneel wielrennen is een zware en indrukwekkende weg geweest voor beide broers.
De voorbije twee weken heeft de hele wereld kunnen aanschouwen wat Chris Froome allemaal kan op een fiets. De geboren Keniaan, staat aan de leiding van 'La Grand Boucle' en gaat naar alle waarschijnlijkheid zijn eerste Tourzege in Parijs beklinken met een glas Champagne. Vreemd genoeg heeft Froome de schijn tegen. De media, 'liefhebbers' en zelfs collega's zetten twijfels bij de prestaties van Chris. Is dit terecht of voert de wereld een onnodige heksenjacht?
